Tijdens de romeinse periode, vernieuwd, versterkt Koning Herodes (20 BCE), de Tempel en breidt zijn gebied uit. De Tempelberg werd vergroot en reusachtige ondersteunende muren werden gebouwd. Na de vernietiging van Jeruzalem en de Tempel door de romeinen in 70CE bleven de ondersteunende muren en het platform bestaan. Het was geen deel van de Tempel zelf, enkel een buitenmuur die de Tempelberg omringde.
De hele Westelijke Muur is 489 meters lang en kan in vier secties worden verdeeld:
1. Het zuidelijke muur gebied van ongeveer 80 meter lang.
2. Het plein voor de Kotel waar de mensen komen bidden is 80 meter lang.
3. De Westelijke Muur Tunnel 320 meter, die oorspronkelijk door twee britse archeologen werd onderzocht: Charles Wilson, in 1864, en Charles Warren, in 1867-1870. De twee archeologen vonden dat de muur ongeveer 320 meter door liep en dat sommige structuren nog uit de Tempel periode bestonden.
4. Een aquaduct die dichtbij het noordelijke deel van de muur werd gevonden, het aquaduct werd tijdens de tijd van de Makkabeeën gebruikt, ongeveer 150 BCE.
Als wij de muur onderzoeken, zien we drie verschillende lagen:
Het lagere deel heeft grote stenen in de typische Herodiaanse stijl met ontworpen randen. Zij vormden een deel van de behoudende muur door Herodes de Grote in 20BC gebouwd. Oorspronkelijk gingen dergelijke stenen helemaal tot de bovenkant, die pilasters met regelmatige tussenruimtes hadden; bewijsmateriaal van de opgravingen wordt bevestigd door de intacte Herodiaanse muur van het Graf van de Patriarchen in Hebron. Het deel boven de esplanade uitstekend werd in de romeinse vernietiging van de Tempel in 70 CE naar buiten geduwd. [Een grote hoeksteen met het typische Herodiaanse profiel was tijdens de jaren 70 gevonden, op de straat liggend onder de zuidwestelijke hoek van de Tempelberg. Op deze steen een hebreeuwse inscriptie, gedeeltelijk, bewaard, is uitgehouwen: Aan de trompetgeschal plaats aan... de waarschijnlijkste reconstructie van het ontbrekende einde van de iinscriptie is "afkondigen" of "afscheiden". De steen heeft op de bovenkant van de zuidwestelijke hoek van de Tempelberg gestaan, van waar de priesters van de Tempel het begin van de Sabbat (op Vrijdag avond) aankondigden].
De Umayads restaureerden het in zevende eeuw, en opnieuw na de grote aardbeving van 1033 (veel kleinere stenen).
Aan de bovenkant zijn tamelijk kleine eenvormige stenen, die worden toegeschreven aan reparatiewerk door Sir Mozes Montefiore in 1866.
In de Zesdaagse Oorlog 1967, heroverde Israël de Oude Stad van Jeruzalem opnieuw, zowel de Tempelberg en de Westelijke Muur.
De Westelijke Muur is de heiligste plaats toegankelijk voor het Joodse volk.
De engelse term "Wailing Wall" of zijn equivalent in andere talen, dateren van veel later. Feitelijk, ondanks zijn oude klank, "de Klaagmuur" is een strikt twintigste-eeuws engels gebruik dat door de britten na hun verovering van Jeruzalem van de turken in 1917 wordt geïntroduceerd. In de 19de eeuw, wanneer europese reizigers eerst begonnen Palestina in voldoende aantallen te bezoeken om de Joden daar geheel op te merken, werd de Westelijke Muur algemeen bedoeld als "Klaag Plaats ". De term "Klaagmuur" wordt in het hebreeuws niet gebruikt.
